Rozdział 22

muzyka

Mimo szlabanu danego przez tatę, Daniel i tak wymykał się z domu, żeby spotkać się z The Snipers. Mówił mi, że jest im potrzebny. Nie widziałam się z żadnym z nich od wyścigów, kiedy Luke odwiózł mnie do domu. Pytałam Daniela nie raz o to, czy mają coś nowego, co zamierzają dalej robić i kiedy to wszystko się skończy, ale nie uzyskałam odpowiedzi. Jedyne, co uzyskałam to poczucie winy, ponieważ przez bałagan panujący w moim życiu, zaniedbywałam rodzinę i przyjaciół. Tata wciąż był zły na mnie i Daniela, prawie nie rozmawialiśmy z nim, ale za to musieliśmy odbyć poważną rozmowę z mamą, która również była na nas wściekła. Daniel jednak najbardziej oberwał. Mama i tata powtarzali mi w kółko, że zawiódł ich, że jest nieodpowiedzialny i że marnuje sobie w ten sposób życie. I mimo że Dan mówił mi, że ma ich słowa gdzieś, wiedziałam, że jest odwrotnie. Słowa rodziców sprawiły mu ból.

– Powinieneś odpocząć. Prawie nie sypiasz, całe noce jesteś poza domem. – Westchnęłam, kiedy spojrzałam na bladą twarz Daniela.

– Jest okej – mruknął tylko.

– Mówię poważnie, Daniel – odparłam. – Nie pociągniesz tak długo.

– Nie martw się. – Posłał mi wymuszony uśmiech. – Jest okej. – I nim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, wyszedł z domu.

Żadne z nas nie przestrzegało szlabanu. Daniel wyszedł z domu, mimo zakazu, a do mnie z kolei przyszli Chloe i Ryan. I choć przez chwilę mogłam porozmawiać z kimś normalnie i odpocząć od problemów. Przykładałam się teraz jeszcze bardziej niż kiedyś do udawania, że u mnie wszystko w porządku i że czuję się dobrze. Czasem miałam wrażenie, że Chloe wcale tego nie kupowała, ale nie pytała mnie o nic, za co byłam jej wdzięczna.

– Dee – zagadnęła Chloe, kiedy Ryan wyszedł do łazienki. – Jak u Dana? – spytała szeptem. – Nadal ma jakieś kontakty z Hemmingsem?

– Chyba nie – odpowiedziałam, choć było zupełnie inaczej. – Teraz jest lepiej. Tata dowiedział się o wszystkim i potrząsnął nim.

– To dobrze – uśmiechnęła się. – Mówiłam, że wszystko się ułoży? – Szturchnęła mnie w ramię. – Wystarczy trochę czasu i wszystko się poukłada. Dan się ogarnie, ty znajdziesz sobie nowego chłopaka, skończymy szkołę, pójdziemy razem na studia i będziemy żyć długo i szczęśliwie.

– Czy mówiłam ci, jak bardzo uwielbiam twój optymizm? – Uśmiechnęłam się do niej delikatnie.

Cieszyłam się, że mogłam normalnie z kimś porozmawiać o zwykłych rzeczach. Ryan opowiadał żarty i zabawne historie, które mu się przytrafiły w pracy. Odpoczęłam przy nich psychicznie i choć na moment odprężyłam się.

Kiedy wyszli, pozamykałam drzwi i zabrałam się za pracę domową. Zaniedbywałam szkołę coraz bardziej i w ogólnie nie przykładałam się do nauki. Do egzaminów końcowym było jeszcze dużo czasu, ale wiedziałam, że ciężko będzie mi nadrobić zaległości. Czułam się dziwnie, gdy planowałam na jaką uczelnie pójdę, skoro nie byłam pewna, czy uda mi się przetrwać kolejny dzień. Nie zakładałam, że uda mi się przeżyć do egzaminów końcowych, ale czepiałam się kurczowo moich planów o pójście na studia.

Zawsze marzyłam o ratowaniu ludzi. Od dziecka chciałam zostać lekarzem. Kiedy inne dziewczynki bawiły się lalkami i stroiły je w różowe sukienki, ja badałam je, podawałam im leki i opiekowałam się nimi niczym pani doktor. Z wiekiem chęć pomagania innym ludziom stawała się coraz silniejsza, angażowałam się w zbiórki pieniędzy na cele charytatywne, po ukończeniu osiemnastu lat zostałam dawcą krwi i zarejestrowałam się jako dawca szpiku. Gdy byłam dzieckiem wyobrażałam sobie siebie w przyszłości jako panią doktor, która jest bohaterką i ratuje ludzi. I nawet to, co zrobił mi Gacy, nie zabiło we mnie tego marzenia. Choć przez bardzo długi czas myślałam, że to zabiło mnie i mimo że nadal oddychałam, jadłam i chodziłam, nie oznaczało, że żyłam. To marzenie obudziło się we mnie ponownie kiedy Daniel pierwszy raz wdał się w bójkę z jednym z zawodników drużyny futbolowej. Znalazłam go w męskiej łazience, próbującego zatamować krwawienie z nosa. Opatrzyłam jego siniaki i zatamowałam krwawienie z nosa, zawiozłam go do szpitala, żeby nastawili mu nos, ponieważ był złamany. Od tamtej pory towarzyszyło mi nieodparte poczucie odpowiedzialności za mojego brata. Postawiłam sobie za cel opiekowanie się nim, tak jak on opiekował się mną.

Teraz z perspektywy czasu mogłam dostrzec, że Dan zawsze nade mną czuwał, mimo że był moim młodszym bratem. Jemu opieka nade mną szła znacznie lepiej niż mi opieka nad nim. Posunął się do absurdalnych rzeczy, byleby tylko mnie ochronić. Nigdy nie zdołałabym mu się odwdzięczyć, za to ile dla mnie zrobił. Patrząc obiektywnie na wydarzenia ostatnich tygodni, nie tylko mój brat próbował mnie chronić. W jakiś dziwny i niezrozumiały dla mnie sposób, członkowie The Snipers też w pewnym sensie to robili. Luke uratował mnie przed staranowaniem, Calum ocalił mnie przez gangiem motocyklistów, a Xavier oszczędził mi nocy spędzonej na ulicy i bezpiecznie odwiózł do domu.

Właśnie. Wiedziałam, że coś mi umykało. A mianowicie Xavier Smith, którego akta wciąż leżały w mojej torbie i do których wciąż nie zajrzałam. Zapomniałam o nich, kiedy złapano mnie w gabinecie Atkinsona.

Czym prędzej zajrzałam do swojej torby w poszukiwaniu teczki. Jednak jej tam nie było. Próbowałam sobie przypomnieć, czy gdzieś jej nie schowałam, ale ona cały czas była w moje torbie. Nie wyjmowałam jej, a teraz jej nie ma. Przeszukałam jeszcze inną torbę i całe biurko dla pewności, że gdzieś jej tam nie położyłam, ale nigdzie jej nie znalazłam. Teczka zapadła się pod ziemię. Naszły mnie złe przeczucia. Teczka sama z siebie nie mogła zniknąć. Więc albo ją zgubiłam albo ktoś wyjął ją z mojej torby. Podejrzewałam, że zrobił to tata. Ale dlaczego nie powiedział mi o tym, co znalazł w mojej. Dlaczego nie zrobił mi z tego powodu awantury? Przecież jako prawnik nie mógł pozwolić sobie, by jego wspólnikom wykradano akta spraw. A co jeżeli to nie tata wyjął teczkę z mojej torby? Może zrobił to Daniel? Jeżeli tak, to teraz The Snipers na pewno mnie załatwią, ponieważ już nie pierwszy raz mieszam się w ich sprawy. A jeśli Luke powiedział im, że rozmawiałam o nich z Maxem, jestem już martwa.

Przeszukałam cały swój pokój oraz pokój mojego brata. Byłam przerażona tym, że ktoś miał dostęp do teczki, którą wykradłam, a która powinna była spoczywać na regale w gabinecie Atkinsona.

Teczka z aktami sprawy Smitha zniknęła, a ja straciłam już pomysły gdzie mogłaby być i kto mógłby ją wziąć. Jedyne, co mi teraz zostało, to zapytanie Daniela, czy jej nie wziął.

I tak też zrobiłam. Kiedy mój brat wrócił po godzinie do domu, zapytałam go o teczkę.

– Jaka teczka? Niczego od ciebie nie brałem. – Zerknął na mnie zmieszany.

– Już nieważne. – Machnęłam ręką.

– Czy w tej teczce było coś ważnego? – spytał, marszcząc brwi.

Skrzywiłam się i westchnęłam ciężko. Musiałam powiedzieć mu prawdę. Choć pewnie nie będzie zachwycony tym, że teczka z informacjami o Xavierze zaginęła i ktoś miał dostęp do jego danych i całej historii procesu.

Opowiedziałam Danielowi o rozmowie z komisarzem, o tym, że wspólnik taty trzy lata temu prowadził sprawę Xaviera, o tym, że wykradłam teczkę z aktami tej sprawy z gabinetu Atkinsona i o tym, że tata mnie złapał na gorącym uczynku. Daniel wysłuchiwał mnie w ciszy, od czasu do czasu zaciskając usta, jakby powstrzymywał się przed powiedzeniem mi czegoś. Z jego miny mogłam wywnioskować, że nie był zadowolony moim działaniem na własną rękę i tym, że grzebałam w sprawach jego przyjaciół.

– Kto miał dostęp to tej teczki? – wycedził Dan, gdy skończyłam.

– Ja, i ty, i tata – mruknęłam. Czułam się winna. Zupełnie jakbym wyrządziła komuś krzywdę przez własną głupotę, choć wcale tak nie było. – Każdy, kto był w domu.

Daniel przetarł twarz dłońmi i przymknął oczy. Najwyraźniej potrzebował chwili na przetrawienie tego, co mu powiedziałam.

– I co teraz zrobimy? – spytałam zrezygnowana. – Powiesz im o tym?

– Nie – zaprzeczył. – Nie wiem... Cholera jasna! Po co się w ogóle w to mieszałaś? Prosiłem cię, żebyś odpuściła, a ty nadal swoje. Nie musisz im ufać. Nigdy tego od ciebie nie wymagałem. Wystarczy, że zaufasz mi. – Patrzył na mnie karcąco, a moje wyrzuty sumienia się nasiliły. Zgotowałam mu kolejną porcję kłopotów i pewnie nieźle oberwie za moje lekkomyślne zachowanie.

– Dan, nie mam pojęcia się się dzieje. Niczego mi nie mówisz. Przecież sam powiedziałeś, że nie możesz mnie chronić przez niewiedzę. Wszystko się coraz bardziej komplikuje i nie rozumiem tego, co zaczyna się dziać. – Mówiłam słabym głosem. Ucisk w klatce piersiowej nabrał na sile. – Boję się, Dan. – Spojrzałam mu w oczy. – Boję się o ciebie, o Chloe, o Seana. Boję się nawet o Caluma i Michaela.

– Delilah – wymamrotał mój brat, zmieszany moim słowami.

– To zaszło dalej niż myślałam. Ktoś próbował mnie zabić, trafiłam na jakiś gang motocyklistów, ktoś podpalił samochód taty, włamał się do domu i zamontował w nim podsłuch. – Wymieniałam, a mój głos coraz bardziej drżał. – A wiesz co jest najgorsze? Że ja znam osobę, która to zrobiła.

Dan otworzył szerzej oczy.

– Znasz go?

– Tak, ale... Słyszałam śmiech osoby, która do nas się włamała i... i ja znałam ten śmiech, ale nie wiem do kogo należy. – Wzięłam głęboki wdech. Zamierzałam podzielić się z Danielem moimi podejrzeniami. – Osoba, która włamała się do sekretariatu, ta która mnie śledziła po imprezie i ta, która włamała się do naszego domu, to jeden i ten sam mężczyzna, Dan. A skoro to nie Luke, ani żaden z The Snipers... A ja znam tą osobę to...

– Myślisz, że ktoś z twoich przyjaciół współpracuję z Gacym? – Daniel zerwał się na równe nogi i zaczął krążyć po pokoju. – To by się zgadzało. Żeby dostać się na podwórko, trzeba znać kod do furtki. Wszyscy twoi znajomi go znają, prawda?

– Znają też kod po zmianie – dodałam szeptem.

– Czyli ten ktoś może wejść do naszego domu, kiedy mu się tylko podoba. Cudownie, kurwa. Jakbyśmy mieli za mało problemów. – Splunął rozzłoszczony. – Będę musiał powiedzieć o tym chłopakom.

– Dan, proszę, nie mów im o teczce – jęknęłam zrozpaczona. – Oni mnie za to zabiją.

Spojrzał mi w oczy, myśląc na moją prośbą, a następnie skinął głową.

– Na razie się o tym nie dowiedzą – powiedział z poważną miną. – Ale musimy im powiedzieć o twoich domyśleniach.

Pokiwałam głową i w tym samym momencie zabrzęczał mój telefon. Wymieniłam z Danielem spojrzenia, a następnie zerknęłam na telefon.

Zabawa właśnie się rozpoczyna. Życzę ci powodzenia, Delilah. G.

Pojedynczy szloch wyrwał się z moich ust, kiedy przeczytałam wiadomość. Dan zabrał mi telefon z ręki i przeklął głośno.

– Ten ktoś ma również dostęp to twojego nowego numeru – wycedził przez zaciśnięte zęby.

Widziałam w jego oczy, że jego też to wszystko powoli zaczyna przerastać.

– Ale co oznacza, że zabawa właśnie się rozpoczyna? – wyszeptałam.

Daniel mi nie odpowiedział, bo jego telefon zaczął dzwonić.

– To Mike – odparł krótko i odebrał. – O co...? Jak to? Okej, czekamy.

– Co się stało? – Ściągnęłam brwi, zaniepokojona telefonem Michaela. – Czy to ma coś wspólnego z SMS-em, którego przed chwilą dostałam?

– Nie wiem – burknął. – Powiedział, że ktoś wszedł na nasze terytorium i zostawił po sobie ślad. Chcą, żebym to zobaczył. Mike po nas jedzie.

– Myślisz, że oni też są na celowniku Gacy'ego?

Dan westchnął ciężko i wzruszył ramionami.

Nie czekaliśmy długo na Michaela. Za kilkanaście minut zaparkował przed naszym domem i zatrąbił. Mimo że nie chciałam jechać razem z Danielem do domu The Snipers, nie miałam wyjścia. Dan powiedział stanowczo, że nie zostanę sama w domu. A ja nie protestowałam, widząc, że jest na skraju wytrzymałości nerwowej i coraz bardziej się o mnie martwi. W drodze powiedział Michaelowi o moich podejrzeniach, na co Mike zareagował podobnie do Daniela na moje słowa. Przeklął siarczyście i powiedział, że to jest dość prawdopodobne.

– Dlaczego ta sprawa jest tak ważna, że musiałeś po nas przyjechać? – spytał Daniel.

– Chyba wiem, kto donosi na nas gliną. Prawdopodobnie znamy też gang, do którego należy przyjaciel Delilah. – Michael wypluł te słowa, krzywiąc się. – Dee, powiedz mi jak wyglądał motocyklista, z którym spotkałaś się razem z Emmą?

– Był wysoki i strasznie blady. – Zmrużyłam oczy, starając sobie przypomnieć przywódcę gangu motocyklistów. – Miał czarne oczy, mówił z akcentem. Nie wiem, nie pamiętam dokładnie. Emma go znała, może powinniście z nią porozmawiać. Dlaczego pytasz?

– Cholera, to nie on – bąknął chłopak. – To nie Singh.

– Zaraz, to Singh miał kopię mojego prawa jazdy, tak? O co chodzi, Mike?

– Sami zobaczycie – odrzekł.

Za kilka minut Mike zatrzymał samochód na podjeździe przed swoim domem. Nie wiedziałam, czego miałam się spodziewać, ale denerwowałam się. Mój żołądek zaciskał się boleśnie, a dłonie zaczynały drżeć.

Daniel i Michael wysiedli pierwsi. Ja musiałam chwilę odczekać, by zdobyć się na odwagę. Bałam się stanąć twarzą w twarz z całym The Snipers, ale jeszcze bardziej bałam się stanąć twarzą w twarz z tym, co sprawiło, że Michael był wściekły.

Kiedy wysiadłam z samochodu, zobaczyłam przed domem mojego brata i Michaela wraz z Ashtonem, Calumem i Xavierem. Zmarszczyłam brwi zaintrygowana, dlaczego stali przed domem?

Rozejrzałam się po okolicy i dopiero wtedy dotarło do mnie, że w pobliżu nie było żadnego domu tylko drzewa i pola wyschniętej trawy. Nigdy wcześniej nie zwróciłam uwagi na to, w jakiej okolicy mieszkali. W każdym razie, nie była ona przyjemna ani bezpieczna, ale czego mogłam się po nich spodziewać.

Przemierzałam podjazd, zbliżając się powolnie do chłopaków i wsłuchując się w trzeszczenie żwiru pod moimi butami. Już z oddali słyszałam ich podniesione głosy.

– To jest chyba pieprzony żart – warknął Xavier. – Kolejny gang?

– Może zrobiła to tylko banda głupich dzieciaków? – Calum próbował uspokoić przyjaciół.

Stanęłam za nimi, nie mając pojęcia, o co im chodziło i dlaczego byli tacy zdenerwowani. Nawet Michael i Xavier, którzy zawsze byli opanowani i zachowywali zimną krew byli wkurzeni.

Kłócili się. Nie zwracali na mnie najmniejszej uwagi, nawet mnie nie zauważyli. Wyminęłam ich, żeby zobaczyć to, na co patrzyli i stanęłam jak wryta.

Na drzwiach garażu widniało ogromne graffiti. Ale to nie było byle jakie graffiti. Było dopracowane w każdym celu. Można by było uznać je za sztukę uliczną, gdyby nie to, że było w nim coś przerażającego. I... i znajomego.

Na garażu widniały dwie wielkie litery namalowane krwistym czerwonym kolorem. Obok nich znajdowała się trupia czaszka w kasku, od którego odchodziło złote skrzydło.

Przekrzywiłam głowę w bok. Już gdzieś widziałam te litery i ten znak. Jednak mimo moich wysiłków, nie mogłam sobie przypomnieć gdzie już to widziałam. Ale doskonale pamiętała co oznaczały dwie wielkie czerwone litery HA.

Wciąż słyszałam krzyki chłopaków, którzy stali za mną. Oni nie mieli pojęcia na co patrzyli, ale ja wiedziałam.

– To jakby inicjały – powiedziałam sama do siebie, mrużąc oczy. Chłopaki za mną umilkli. – Hells Angels.

Od autorki: hej! Tak jak obiecałam, rozdział pojawił się dzisiaj w rozpoczęcie nowego roku szkolnego. Jak wam przebiegło rozpoczęcie? Ja jestem trochę przerażona klasą maturalną, ale jestem też zmotywowana do nauki, więc jakoś dam radę. Za was również trzymam kciuki! Dacie radę!

Jak wam się podoba rozdział? Tak jak mówiłam, to też jest rozdział przejściowy, choć już trochę akcja pod koniec się rozwija. Mam nadzieję, że coś rozumiecie z tego rozdziału, bo wiem, że jest trochę pogmatfany (idk czy jest takie słowo).

Piszcie co sądzicie o rozdziale. Pod ostatnim postem był tylko jeden komentarz, co bardzo mnie zasmuciło. Jeżeli ktoś tu jeszcze jest, niech napisze choć krótki komentarz. Proooszę bardzo ładnie o to. :)

Postaram się wstawić kolejny rozdział 12 września. Od razu uprzedzam, że mogę się nie wyrobić. Zaczęła się szkoła, a ja mam masę nauki w tym roku. Mam nadzieję, że to zrozumiecie. Od matury zależy moje przyszłe życie.

Dziękuję wszystkim, którzy to czytają i tu i na wattapdzie! Jesteście cudowni.

Love y'all!

Minette